[Luli]

Uzun zamandır bir şeyler yazmıyorum. Herkes niye yazmayı bıraktın deyip duruyor. Yaklaşık iki senedir bir kapanışlar ve bitişler dönemindeyim, 12. evde Yengeç’te balsamik ay yaşıyorum ve Ay gitgide ışığını küçültüyor. Astroloji bilmeyip de bu yazıyı okuyanlar için bunun anlamı, bırakmayı, koyvermeyi, hayata “rağmen” değil hayatla birlikte yürümeyi acı çekerek öğreniyorum demek oluyor. Haritasi kare açılarla dolu birisi olarak, tüm yaşamım mücadele ile geçti. Hep savaştım, daha iyi şeyler yapmak, olduğumdan daha iyisini olmak, zamana çok şey sığdırmak, özgürlüklerimi ve sınırlarımı korumak için. Hiçbir şey bulamadığım zamanlarda ise kendimle mücadele ettim, çatıştım. Kapı çalınca hiç yavaş yavaş gidemedim, kapıya bile koşturdum. Deadline’ları birkaç gün öncesine çekerek işleri bitirdim. Hatta hiçbir sınavda kağıdımı son dakikaya kadar bekletmedim, önceden bitirip verdim. Eh bu kadar koşuşturmaya hayat baktı ki bu kadın durmayacak, şöyle huzurla camdan yağan yağmuru seyretmeyecek, o zaman bari ben bir şeyler yapıp onun durdurayım dedi. İşte bu iki yıl başkalarına göre çok şey yapmış olsam da, kendi değerlendirmeme göre biraz sakin, inzivada, az mücadeleli geçti ve geçiyor. Hayat akıyor, ben bakıyorum.

Bu duruma kolay geldim sanılmasın başta epey çırpındım. Ama Neptün denen o gezegen beni öyle bir yola getirdi ki, artık pes ettim. Astroloji bilenler en çok Pluto, Satürn ya da Uranüs’ten korkar. Çünkü bu gezegenler, kişiye eksiklerini, dönüşüm alanlarını ya da ani değişiklikleri gösterir ve yaşatır. Oysa Neptün tatlı tatlı etkiler, baştan başınıza ne geleceğini anlamazsınız. Donan insanların anlattığı o tatlı uyuşukluk duygusu, bir rehavet hali, hayaller falan derken, bir de bakarsınız, hop, uçurumun eşiğindesiniz. Bunu fark ettiğinizde bile, Neptün Neptün’lüğünü yapar ve der ki “gel birlikte uçalım, korkma bir şey olmaz ben yanındayım, eğer düşersen seni tutarım.” Siz de atlarsınız aşağı. Ancak ayağınız yerden kesilip büyük bir hızla düşmeye başladığınızda fark edersiniz, yaşadığınız tüm şeylerin kocaman bir yanılsama olduğunu. İşte Neptün böyle bir şeydir. Meşhur masaldakinin tam tersi olur yani, öptüğünüz prens, kurbağaya dönüşüverir. Ve söyleyiverirseniz bir anda “Seni O Sanmıştım!”

Peki tüm bu yaşananların suçu o güzelim, hülyalı gezegen Neptün’e mi ait? Böyle söylemek kolaycılık olur, kaçış olur. Hayalkırıklıklarımdan dibe vurup ağır depresyonlarımdan birine girdiğimde, çok sevdiğim arkadaşım Suna, anlattıklarımı dinlerken bana “hep onu yaptı, bunu yapmadı diyorsun, peki sen neden ondan bunları yapmasını bekledin, neydi gerçekten sana bunun eksikliğini hissettiren, kendine baksana önce” demişti. O zaman ayıldım, Neptün ancak bizim zaaflarımız, hassas noktalarımız üzerine kurabiliyor o muhteşem çekici, ama bir o kadar da geçici hayallerini. Yani eğer biz buna izin vermeyecek kadar kendi güçsüzlüklerimizi, karanlık noktalarımızı, egomuzu okşayan şeyleri bilirsek, o zaman Neptün sadece Boğaz’a karşı içilen bir kadeh rakının vereceği keyifli sarhoşluğu verecektir bize ve ertesi sabah yine kendi gerçeğimizle karşılaşacağımızı bilerek içeriz o kadehi. Ama o tatlı uyuşukluğu sürdürmek, gerçekle yüzleşmekten daha kolay geliyorsa, işte o zaman bir akşamcı olmak yolundayız demektir.

Neptün’le çok anlaşamasan da barıştım sayılır. Seneca’nın felsefesini kabullendim, diyor ki Seneca, “öngörüp kendimizi hazırladığımız ve nedenlerini anladığımız düşkırıklıklarına daha kolay katlanırız; en büyük yaraları ise hiç beklemediğimiz ve başa çıkamayacağımız türden düşkırıklıkları karşısında alırız.”* Yani, insanlardan az şey beklersen o zaman zaten Neptün sülalesiyle gelse sana birşey yapamaz.

Ben de bir daha güvendiğim dağlara kar yağmaması için, dağlara güvenmemeyi, hatta dağlara gerek bile olmadığını, dağlara sığınmayı gerektiren korkularla bir an evvel yüzleşmeyi seçtim. Hem ne demiş Seneca “bütün korkularından kurtulmak istiyorsan korktuğun şeyin başına geldiğini düşün”.* Böylelikle Neptün’ün “birşeycikler olmaz, bak ben yanındayım, seni korurum, valla acıtmayacak vb” teraneleri de kendisine kalır. İyi olmaz mı?

Not: Bu yazıyı yazmama neden olan “Neptün’ümü öğrenmem lazım” diyen Ayşe’ye teşekkür ediyorum.

* Alain de Botton “ Felsefenin Tesellisi” Sel Yayıncılık s.102 ve 121


Meltem Tolunay