[jet]

(03-05-2011 06:31 PM)bu şarkı yarınlara Yazılan:  jet, evlerimizin konumları da neredeyse aynıymış. 12. evde ve akrepteki mars pluto kavuşumunun ve bunun da ayla yaptığı açılar hakkında başka söyleyeceklerin var mı

bilmiyorum birçok şey söyleyebilirim kendime izin verirsem. ama izin de veremiyorum. katılıyorum bir tek ben yaşamıyorum ama bazen de düşündüklerim yüzünden zor bir hayatımın olacağı hissine kapılıyorum. hani olur ya birşeyin yanlış olduğunu bile bile aklına gelmesine engel olamazsın. sanki bu tip durumlarla sınanıyorum gibi hissediyorum. yani Allah akıl vermiş ama hoyratça düşün diye vermemiş mi? ama ben düşünce de çok hoyratım, herhangi bir sınırım yok diyebilirim. daha doğrusu tek özgür olduğum yer burası ama artık öyle bir yer de yok. çünkü bir yanımı, oraya hapsetmiş gibiyim, ne zamanki nefes almak için dışarı çıkma girişimine kalkışıyor, o zaman ağzını tıkıyorum ve hiçbirşey değişmiyor, değişmeyecek diyerek başlıyorum zamanımı bloke etmeye.
İstediğim şey bir kariyer değil, toplum tarafından beğenilmek de istemiyorum. Sadece zihnimden silip atmak istiyorum. Atamadığım zaman, dünyayla uyumlu olmak için çabalayamıyorum. Motivasyonum kalmıyor kendimi düşünmekten. Sonra bir başkasının acısı gerçekleşiyor ve onun acısını hissediyorum, bir başkasınkiyle birlikte sorunları daha yoğun düşünmeye başlıyorum. Ama yardım edebildiğimi anladığım anda çok değişik bir ruh haline giriyorum, sanki o düşüncelerin hiçbiri var olmamış gibiler. Tek başıma kaldığım an ise tekrar gün yüzüne çıkmaya başlıyorlar. Anıları tekrar tekrar yaşıyorum her seferinde.
Çok küçükken bile annemle babamın öldükten sonra nasıl hissedeceğimi düşünmeye çalışırdım ve onlar henüz ölmemişken ölümlerine üzülürdüm. Kardeşimin hep bir kaza sonucu öleceğini hissederim ve bunu neden düşündüğümü hiç bilmiyorum. Birgün onunla paylaşmak istedim bu düşüncemi. Uygun bir dille, yanlış anlaşılmayacak şekilde izah ettim. Verdiği cevap aslında ben de öyle dusunuyorum oldu. Rüyamda hızla giden bir arabada can verdiğimi görüyorum dedi.
Sonraki dakikalarda konuşamadım bazı düşüncelerimin gerçek olma ihtimalleri beni dehşete düşürüyor. Daha ölmemiş olsalar bile kendimi yalnız kalmış hissediyorum.
Sonra kendi ölümümü düşünüyorum, acı veriyor ve hep etlerimin çekildiğini hissediyorum. Hep işkence edecekler hissi taşıyorum. Oysa gerçekçi bir şekilde düşünürsek, çok fazla sigara içiyorum ve doğarken astımım vardı, çok küçükken ciğerlerim yanardı ve bu acıyı tekrar yaşayacağımı düşünüyorum, belkide kendime işkence ederek ölebilirim şeklinde gelişen gerçekçi bir ölüm senaryosu düşünüyorum.
Tabi bütün bunları içinizi karartmak için söylemiyorum, sadece bir ana sığmış daha fazlası olan benzer düşüncelerin sürekli tekrar etmesinin bende yarattığı sıkıntıları paylaşmak, önerilerinizi dikkate almak istiyorum.
teşekkürler, saygılar...