[bu şarkı yarınlara]

geçenlerde dinledim. bir insan evladı yirmi senedir tekerlekli sandalyeye mahkum... bacaklarında atması gereken hayat belirtileri ölmüş.! damarlarındaki çiçekler solmuş.! umutlar bitmiş. artık geriye dönülemeyecek bir hal almış...

yaşamak, devam etmek için ölmek gerekiyormuş ama... doktorlar bir gün o hastaya demiş ki ya bacakların kesilecek ya kesilmeyecek ama oradaki kurumuşluk, her yerine yayılacak kalbin de taşlaşacak. ve zamanla öleceksin.

ama hayat işte... yeni bir tedavi yöntemi buldu bir türk doktor. kangren olanı kesmek gerekmiyor artık yaşamak için. kangren olan yere takviye bir damar ekleniyor ve orası beslenmeye başlıyor. yirmi senede iyileşemeyen biri bile birkaç saat sonra ayağa kalkıp yürüyebiliyor.

zeka işte...