[izmir3535]

tekrar merhabalar herkese, özellikle İmpromotive sana, kulaklarımı çınlatmışsın bakıyorum. sabahtan dışardaydım, geldim dinlendim internete girdim. kpss atamaları var ya onun peşindeyim, tutuştu paçalarım yazdıklarını da tekrar tekrar okudum, sindirdim, düşündüm taşındım..... ve senden korkmaya başladım, beni görmedin ama beni benden iyi biliyorsun.

yazdıklarının her bir cümlesi doğru alkış alkış alkış... bravo bravo bravo
nerden başlasam bilemedim, güneş balık beni hakikaten yoruyor mu desem, millet bana jandarma diyor, çalışacağın insanlarla iyi geçinmezsin milletin donunu başına giydirirsin bu sivri dilinle kocanı da öldürürsün, kalp sektesinden... ama bana yapılan eleştirilerde iyiniyet sezmezsem direk sivri dilim açılıyor hatta sen bana "kılıç gibi sözleri kullanırsın" demiştin, hatırlıyor musun? aynen öyle. sakin durayım diyom yok bir şey kızmayım bakıyom olcak gibi değil. şimdi çok tanımadığım insanlara eleştirim olmaz ama yakınımsa nasıl böyle bi hataya düşer, nasıl öyle davranır, yapar eder deyip kızıyorum, ama bu onları çok sevdiğimden, laf sokmak için değil. bazen de tuhaf bi dobralığım tutuyor ama fütursuzca lafları sarfediyorum, bu sefer kesin gıcık olduğum bir şey vardır yada umrumda değildir karşı tarafın kırılıp gücenmesi, tam manasıyla bi umarsızlık, boşvermişlik, duygusuzluk... annem bana böyle vakitlerde ya çok fikirsizsin, düşüncesizsin, gaddarsın, yada çok orjinalsin. böyle vakitlerde biraz delibaşlık yaptığımı düşünüyom, daha doğrusu dürüstlük bence. çünkü genlde insanlarla uyumlu olurum yada olmaya çalışırım. dediğin gibi kendim gibi olmadığımı asıl mine'nin bu zamanlarda ortaya çıktığını görüyorum. aslında sessiz, sakin, ciddi, etrafı sürekli tarayan, yaralamaya çalıştıklarında canlarına okuyan ve bunu gözü kapalı yapabilecek kadar cesur biri omak isterdim. maalesef ki böle değil. bu tarz çıkışlarım da insanlara tabi tuhaf geliyor, heralde morali bozuk diyorlar. toleransım düşüyor insanlara, şu geçiyor içimden 'niye ben onları idare ediyorum ki biraz da onlar yapsın aynı şeyi'

uyuma gelince lk defa girdiğim ortamda pek rahat olamam, 10 dakka suskunum sonra açılıyom arap atı misali... hiç sevmediğim, tarzım olmayan bir yerde de asla yüzüm gülmüyor. naparsam yapayım beceremiyorum, aklım 50 yere bölünüyor ruhum işkence altında... neden böylesin denince de kafama gül takıp gezesim geliyor: bizim evde deli var, tepesinde gülü var herkes samimiymiş, sıcakmış, lafçıymış. ben herkes gibi olmak zorunda mıyım! niye millete uyan ben oluyom da onlar olmuyor? kendim hakkında çok konuşmayı sevmiyorummm, anlattığım şeyler sadece onların bilmelerini istediğim kadarıdır. bu kendim hakkında dedikodu yapmak gibi bir şey. en iyisi örnek vermek sanırım: evli değilim, sorumluluğunu kaldırabilir miyim bilmiyom, kendime güvenemiyom, çünkü sıkılan bi tipim, evlencez 2 ay sonra sen git yenisi gelsin mi diyim yada ben biraz gideyim kafam değişsin, seni özlerim öyle gelirim desem kim kabul eder ki? ben bunun farkındayım, ev işlerini de sevmiyom napcaz?

konu komşu akrabalar niye evlenmiyon isteyen mi yok yazık pek de güzelmiş (güzel sayılır, kör değil, topal değil, kimse çalmadı mı kapısını?) eee bizim aklımızda olsun görücü geliriz belki aman geç kaldınız