[bu şarkı yarınlara]

orda paradoksal bir durum var gerçekten... kendilerini "özgürlük" kalesi olarak nitelerken bir taraftan da sevdikleri kişilerden kopamıyorlar..

ama sanırım bu durum, erkeklerde daha fazla işliyor..

öğrencilik yıllarımdan tanıdığım bir kova erkeği bana hayatındaki bütün nesnelerden çok çabuk sıkıldığını ama olnalrdan kopamadığını ifade etmişti... telefonunda çalan bir melodiyi senelrce değiştirmediğini ve bu gibi örnekleri sıkça yaşadığından bahsetmişti...

diğer kova erkeklerini teker teker düşününce o arkadaşımın ne kadar haklı olduğunu görebiliyorum...

ama yine de coşkun ırmak,'ın o haritayla "ö"yle bir geçer zaman ki" filminin senaryosunu yazması benim için hala çözülmesi gereken bir vaka..