[bu şarkı yarınlara]

(03-10-2011 12:08 AM)virgotaurus Yazılan:  

(03-09-2011 11:52 PM)jet Yazılan:  Ardımdakiler erişebileceğim bir hayat olduğunu söylüyorlar. İhtiyacım olan çok ötedeymiş.
Yine evimden çok uzaklardayım. Geride neler bıraktığımı görebilmek için gidiş istikametine ters bir şekilde oturdum, boş bulduğum ilk koltuğa. Camdan dışarı bakıyorum, henüz herşey yerli yerinde. Geçmişin taşları hala katı ve soğuk mezarlardan oluşuyor. Ve o gürültüyü duyuyorum; tren kalkıyor, gidiyoruz artık ötemize. Onlarca yolcu, hiçbirini tanımıyorum. Sanırım herkesin gitmek zorunda olduğu bir ötesi var ama ben ardımda neler bırakıyorum, ona bakıyorum...
Gelecek yakın, geçmiş ise uzakta. Zaman hızla akıyor geçmiş de aynı hızla kayboluyor. Bu kadar hızlı mı tüketiyorum ardımda kalanları? Oysa daha yeni kırmızı taşları farkediyorum, dün yoktu hiçbiri. Keşke durdurun şu treni diyebilseydim; kırmızı taşların ahengine yakından bakma fırsatını kaçırdım, dokunamadım hiçbirine. Ne ötemde, ne ardımda...
Halbuki demişlerdi ki; anının kıymetini bilmiyorsun. Gelecek birgün sana da gerçek gelecek demiştiniz hatırlıyorum. Ama ardımda bıraktıklarım, ötesi için beklediklerinizden daha sahici geldi bana. Üstelik kaç sıranın renginden biriydi sadece kırmızı. Gelecek beyaz bir kefen, bembeyaz bir kağıt parçası... Sen yaratacaksın dediler; doldur gönlünce sayfanı, bir anlamı olsun her lekenin.
Ama ben beyaza zaten dolu demiştim, herkes bomboş diye ayıplarken. İşte doluyor ya da boşalıyor sayfam. İstediğim gibi yapamıyorum, kaç tanesini telef ettim, bir hayali hayat diye oluşturayım derken. Madem beyaz kalamıyor, tamamen karartırım ben de dedim. Zerresinde farklılık olmayacaktı tersi olması dışında. Siz bana geleceği oluştur dediniz, ben size geçmişimi gösterebildim ancak, bir daha hiç beyaz kalamayacağımı söyleyerek.
İlk olarak bir çizgiyle başladım sadediliğini bozmaya, eğriler sonradan geldi. Bir dizi hayal oluştu, her bir noktanın anlamında. Sınırları olduğunu anladığımda ise daraldığımı kabul ettiniz. Artık her gölge taşıyabileceği kadar karanlık anlamlar içeriyordu. Halbuki şuan kadar sınırlıydı her bir çizgi, hırçınlaştım zincirlerimi tutunca ve başladım karalamaya. Yavaş yavaş anlamlar kayboluyordu. Delice bir sevinç duydum, bütün resmi kararttığımda tamamen dolmuştum. Yeni her hayali yutuyordu bir daha kurulmamak üzere.
Köpekler siyah-beyaz görür dediniz, ben de köpek olduğumu sandım. Bazen çok sadık bir hizmetçi, bazen de kuduz, aç bir köpek.
Renkli kalemlerim hiç olmadı, ayrıntıları iki zıt kutubun arasındaki gri tonlar belirliyordu. Grinin tonlarını maviye ve sarıya tercih ettim. Ama dedim ya sınırları olduğunu anladığımda sonsuzluğu resmedemeğim çıktı meydana.
Bakıyorum da, bir tane nokta bile kalmamış, ben de yaktım elimin her değdiği kağıdı. Yanınca da kararıyordu sonradan farkedebildim. Benim de yanmam gerekiyordu. Kül olmadan son kez ışığa baktım, her karanlık parıldayarak yok oluyordu...

merkür-uranüs kavuşumu... şapka çıkarttıracak çağrışımlar, teşbihler