[NinMeSarRa_]

Yıldız haritasını incelemeden önce Murathan Munganın hayat hikayesine kısaca bir bakalım.Munganın benim henüz okumadığım otobiyografik hikaye kitabı paranın cinlerinde anlattıklarına dair ekşi sözlükte ve bir kaç başka sitede yazılanlar:

Alıntı:murathan munganin dogdugu, büyüdügü sehir olan mardini, çocuklugunu, küçük yasta sekillenip hayatinin geri kalanini belirleyen meselelerini, aile bireyleriyle iliskilerini anlattigi, otobiyografisine önhazirlik niyetinde, bence en güzel kitabi.
on yedi yasina kadar annesi bildigi, ama gizli gizli de öyle olmadigindan süphelendigi insanin bir gün nasil aslinda öz annesi olmadigini ögrendigini, bundan kaynaklanan kronik üveylik, yabancilik duygusunu; babasina nasil tutkuyla bagli oldugunu fakat babanin nasil hep gözü disarda, eve ilgisiz oldugunu; sekiz yasindayken nasil hep odayi kitleyip on dört yasindaki hizmetçi kizla sevistigini 60li yillarin dogu türkiyesi dekorunda ögreniyoruz murathandan

Aslen Mardinli olan aşiretinin varsıllık ve yoksulluk arasında gidip gelen yılları:Yayınevinin sitesinde kitap özeti

Annesiyle olan ilişkisi:

Alıntı:Yıl 1992 üniversitedeyim. Ağır hukuk kitaplarının altında öylesine ezilmişim ki, üniversite sınavlarına hazırlanırken roman okumaya vakit ayırdığıma bozulan anneme inat kendimi edebiyata vurmuşum, deli gibi okuyorum. Hafta sonları genelde amcamların Ataköydeki evindeyim. Elimde ağırlıklı olarak Murathan Mungan öyküleri, şiirleri. Amcam karşısındaki bir sanığı şüpheyle süzer gibi kitaba bakıyor, sigarasından bir nefes çekiyor ve şöyle diyor:Bu Murathan Munganın babası İsmail Mungan, avukattı. Hiç sevmezdim, kompleksli kavgacı bir adamdı. Bir gün Mardine bir kadın getirdi. Kadın İstanbulluydu. Akıl hastasıydı. Çok olaylıydı evlilikleri, sonra kadın öldü.
.........Paranın Cinlerini okurken, Murathan Munganın annesini, dedesini, yazın anneannesinin evinde kuzenleri ile geçirdiği dolu dolu günleri okuduktan sonra, amcamla yaptığımız o diyaloglar tekrar aklıma düştü ve tıpkı o günlerde olduğu gibi bu gün de ne kadar yanıldığını görmek beni rahatlattı.

Sonra sayfalar ilerledi, öyküler ilerledi...

....Evde, benden uzun zaman saklanan ondan kalan tek resimde, yıllar önce neredeyse aynı masaya oturmuş İstanbuldan gelin gelmiş babamın ilk karısı... Üzerinde, yaka kesimi değişik şık bir elbise-döpiyes de olabilir, giydiklerini kendi çizermiş-, bir eli saçlarında fotoğrafçıya poz veriyor. Biraz artist resmi gibi. O resimle aramda hep bir uzaklık vardı, bir ürperti. Yıllar sonra Tomris Uyar, içinde o resmin yer aldığı bir öykü yazdı, Yaza Yolculuk kitabındadır:Kalenin Bedenleri. Ben, yıllar sonra, yalnızca o resmini bildiğim İstanbul\\\'dan gelin gelen babamın ilk karısının, aslında öz annem olduğunu öğrenecektim. Tokat Reşadiye Kızılcaören köyünün, dedem Çakır Hakkının, dayılarımın, teyzelerimin, dayı ve teyze çocuklarımın herkesin birdenbire üveyim olduğunu öğrenecektim. Bütün dünyanın üvey olduğunu öğrenecektim.

Kavak ağaçlarıyla, kitap sayfalarıydı bana öz kalan...