[bu şarkı yarınlara]

levin'in malikanesinde bir kadınla bir erkek, yalnız ve hüzünlü iki insan karşılaşır. birbirlerinden hoşlanırlar ve hayatlarını gizlice birleştirmeyi arzu ederler. bunu birbirlerine söylemek için sadece yalnız kalabilecekleri bir fırsat çıkmasını beklemektedirler.

sonunda bir gün mantar toplamaya çıktıkları bir ormanda buluşurlar. heyecandan konuşamamaktadırlar, o anın geldiğini bunun kaçıp gitmesine izin vermemeleri gerektiğini bilmektedirler. uzun bir sessizlikten sonra kadın birden "iradesinin dışında, elinde olmayarak" mantarlardan söz etmeye başlar. sonra gene sessizlik olur. erkek ilanı aşk etmek için sözcükler ararken aşktan bahsetmek yerine "hiç beklenmedik bir itkiyle" o da mantarlardan söz etmeye başlar.

dönüş yolunda çaresizce ve umutsuzca hala mantarlardan konuşmaktadırlar. çünkü asla asla aşktan konuşamayacaklarını bilmektedirler.

eve dönen erkek, kendi kendine ölen metresinin anısına ihanet edemeyeceği için aşktan konuşamadığını söyler. ama biz biliyoruz ki:

bu onun kendini avutmak için öne sürdüğü sahte bir nedendir. kendini avutmak için mi? Evet. çünkü insan, eğer bir nedeni varsa aşkı kaybetmeye razı olur. aşkı hiç sebepsiz yere kaybettiğindeyse kendini bağışlayamaz.

milan kundera'nın bir kitabından kesit...


......................


kötü bir telkin mi iyi bir telkin mi çıkamıyorum içinden!!!