[hanzade]

(02-10-2011 06:40 PM)Tuğçe Yazılan:  bence defne kadın değil erkek olsaydı ve bir kadının evine gitmiş olsaydı bu kadar konuşulmazdı.çok net

gitgide tuhaf bir toplum oluyoruz eskiden insanlar hoşgörülüydü ve toplum bu kadar ikiyüzlü değildi en azından bir 10 sene öncesine kadar..

olur mu
erkeğin elinin kiri
kadının alnının lekesi.....

[aeon]

nekrofili türk toplumu ...


dofne jof foster türbesi ...

meryem ana VS d.j.f ...

[panel]

Sadece öldüğü için bir insan ancak bu kadar değerlenebilir.Yazar mı? değil.Şair mi? değil. Biliminsanı mı? hiç değil.Popüler kültürün getirdiği bir isim sadece. Ve ölümü ve nedenleri araştırılırken ortaya çıkan doğal süreçte tabi ki o gece nerde olduğu ya da kimle olduğu bu süreçte beliritilecek,konuşulacak.Kalkıp ölüm olayını bile o gece beraber olduğu adama kilitlemeye çalışıyorlar e pes yaniii...Ha rahmetliyi yaşarken antipatik bulurdum ama ölümüne üzüldüm gerçekten o ayrı.

[Félicé]

(02-10-2011 06:40 PM)Tuğçe Yazılan:  bence defne kadın değil erkek olsaydı ve bir kadının evine gitmiş olsaydı bu kadar konuşulmazdı.çok net

gitgide tuhaf bir toplum oluyoruz eskiden insanlar hoşgörülüydü ve toplum bu kadar ikiyüzlü değildi en azından bir 10 sene öncesine kadar..

Aynı fikirdeyim.. Kadının yaptığı yanlış ya da sıradan şeylerin iki ve katları ile fazlası ile yargılandığı ve eleştirildiği bir ülkedeyiz. Erkeğe her şey helal, kadına haram.. Ve kadın-erkek ayrımı beni gerçekten deli ediyor...

[misnur]

Son noktayı Senai Demirci koymuş bence

Yok böyle din! Sınanan Defne değil biziz!

Asıl derdimi öyküdeki babaya söyleteyim: Babasıyla sabah namazına kalkmış bir delikanlı, komşu evlerin ışıklarının yanmadığını görünce, “Şunlara bak baba, namaza kalkmamışlar!” der. Baba mahzun olur: “Ah evladım, böyle diyeceğine namaza kalkmasaydın keşke.”

Bir de şöyle bir öykü bilirim: Bir sarhoşun Mevlânâ’nın dergâhına girip patavatsızlık etmesi üzerine, müridler sarhoşu tartaklar. Mevlânâ ise müridlere çıkışır: “Şarabı o içmiş ama siz sarhoş olmuşsunuz.”

Şarapçının niye sarhoş olduğu ilgilendirmez müridi; sarhoşa nasıl davranacağı ilgilendirir. Müridin sarhoşa kabalık yapmaması, sarhoşun müride kabalık yapmamasından önceliklidir. Bu önceliği bilmezsek, ömrümüzü başkalarını ayıplamak gibi affedilmez bir ayıba harcarız. Şarapçının sarhoşluğu geçer ama başkasının ayıplarını sayarken kendini ayıpsız bilme sarhoşluğu geçmez.

Kur’ân’ın Karun, Firavun, Nemrud, Ebu Leheb, Câlut gibi kötülük tiplerini ısrarla hatırlatması, içimizdeki sapma dinamiklerini hatırlatmak adınadır. Başkalarını ayıplayarak içimizdeki ayıpları unutturmak için değildir. Kur’ân başkalarını etiketlemeye değil kendimizi sorgulamaya çağırır: “Firavun’u firavunlaştıran benlik sende de var!” demeye getirir. “Karun’u Karunlaştıran kibre ve gurura sen uzak dur!” diye uyarır. Karun ölmüştür ama Karunlaşma tehlikesi yaşamaktadır. Tebbet Sûresi’nde “Kurusun iki eli Ebu Leheb’in” derken, elimizde olanların bizi de “Ebu Lehebleştirme” tehlikesine dikkat çeker: “Malın ve kazancın seni de helak edebilir.” Maksat, Ebu Leheb diye birini çekiştirmek, çekiştirmemizi istemek değildir.

Aldananları görmek, aldanabileceğini gösterir insana. Kendisi gibi insanların da aldanabildiğini görünce, aldananlara “oh olsun!” demeden önce kendisinin de aldanabileceğini hatırlayıp “eyvah!” diyebilmek kulca bir titreyiştir. Başkalarının kötülüğünü ağzında çoğaltarak kendini temize çekmek ise kulluk değildir. Kendi dindarlığını yücelterek günahkârları aşağılamak ise dindar bir insanın işi değildir. Yoktur böyle dindarlık.

Dergâhta sınanan sarhoş değil müridlerdir. Şimdi sınanan ise Defne değil, biziz! Defne hakkındaki sözlerimiz Defne’ye bir şey kazandırmaz da kaybettirmez de. Kaybedeceği olan biziz. Bu sınavda kaybetmezsek, ölü Defne’yi olmasa da, yaşayan Defneleri kazanabiliriz. Hem belki “Defne’nin ölümü”nden aldığımız dersle, yaşayan Defnelerin “ölü kalpleri”ni diriltiriz.

Öbür türlüsü kolaycılıktır; konfor sunar aklımıza. Klişe ile çözeriz her çelişkimizi. Sloganla yükseltiriz sesimizi. Sustururuz. Dine yaslanma keyfini yaşatırız nefsimize. Çakırkeyf oluruz biraz da. Hafif sarhoş… Değil mi?

Senai Demirci - Haber 7
senaidemirci@gmail.com

[Tuğçe]

(02-11-2011 01:41 PM)Félicé Yazılan:  

(02-10-2011 06:40 PM)Tuğçe Yazılan:  bence defne kadın değil erkek olsaydı ve bir kadının evine gitmiş olsaydı bu kadar konuşulmazdı.çok net

gitgide tuhaf bir toplum oluyoruz eskiden insanlar hoşgörülüydü ve toplum bu kadar ikiyüzlü değildi en azından bir 10 sene öncesine kadar..

Aynı fikirdeyim.. Kadının yaptığı yanlış ya da sıradan şeylerin iki ve katları ile fazlası ile yargılandığı ve eleştirildiği bir ülkedeyiz. Erkeğe her şey helal, kadına haram.. Ve kadın-erkek ayrımı beni gerçekten deli ediyor...

benide felice..

aeon noluyosun kimsenin türbe fln düşündüğü yok abartma geçen günkü jüpi yazın geldi aklıma

[aeon]

Alıntı:aeon noluyosun kimsenin türbe fln düşündüğü yok abartma geçen günkü jüpi yazın geldi aklıma

d.j.f konusunda yaptıklarını yargılamak değil derdim.

ekranlara düşen bir ölüm konusu var.
insanların değerlendirme ve ahlaki yorumlar yapma hakkı olduğunu düşünüyorum.

işte insanların bu değerlendirme hakkına kızılıyor.

sonuçta dünyanın en medeni ülkesinde bile bu değerlendirme yapılır.
bir ekran figürü olduğunu da düşünürsek bu çok normal.

konuşulmayan kişi ve değerin kalmadığı bir dünyada bu işin konuşulması çok normal.

neyse , d.j.f nin tasası bana düşmedi.

[Karpuzseverim]

Kendisini çok severdim. Şöyle diyim onu hiç tanımadım hiç canlı olarak görmedim ne yapar ne eder bilmem ama ona ben çocukken rastladım televizyonda ilk önce sihirli annemde. bilmiyorum genelde arkadaşlarım iyi olduğu için inci türkayı tutardı bense onu tutardım. Sonra bir iş için lazım programında gördüm onu görünce çok mutlu olmuştum yaşasın yeniden ekranlarda diye, daha sonra uzman avında gördüm sonra selenada her seferinde de çok heyecanlanırdım onu izlerken neden bilmem hiç birşey yapmasa bile sanki bilinçaltımdaki beni uyandırırdı. Hep olmak istediğim beni, çünkü ben çok pasiftim, özgüveni olmayan, mükemmeliyetçi, zevk alamayan, kendini ortaya koyamayan nasıl diyim yani var mıydım yok muydum belli değildi. Ama o tam tersiydi. İşte o içimdeki insanı uyandırırdı. Hiç bişey yapmasa bile.
Bir süre televizyonlarda göremedim onu unutuldu sanmıştım daha sonra Yok Böyle Dans ta görünce dünyalar benim olmuştu Son ikiye kaldığı her hafta oy verirdim. Ki ben hayatımda kimseye asla oy vermeyi düşünmem sadece de ona verdim zaten 12. hafta elenirken ağlamıştım ardından da vefat haberini sabah 8 civarı bir arkadaşım mesaj atmıştı. Önce şaka herhalde dedim. Çünkü o benim onu ne kadar sevdiğimi biliyordu. Daha sonra haberleri açınca fark ettim gerçekten de vefat ettiğini ve şoka girdim. İdolüm ölmüştü! 3 gün yemek yiyemedim, uyuyamadım. Öylece şoka girip hiç birşeye tepki veremez oldum. Ben hiç bir şeye bu kadar üzülmemiştim. O benim ailemden değildi ya da onu tanımıyordum ama sanki nasıl diyim kozmik, metafiziksel ya da nasıl denirse artık onunla bir bağ kurmuştum kafamda sanki o ölünce ben de ölmüştüm. 3. günün sonunda banyodayken kafamdan aşağı akan serin suyla birlikte gözlerimden de yaşlar boşalmıştı.
Hiç tanımadan hayatımı etkileyen, kendime örnek aldığım, beni değiştiren, fikirlerimi düşünce yapımı etkileyen, kendime olan güvenimi sağlamamı, rahatlamamı, hayattan zevk almamı sağlayan bir insanı kaybetmiştim. Onun bana kazandırdığı bunca şeyin ardında nasıl nerde kimle öldüğü hiç umrumda değil.

Vefatından 2 ay kadar sonra rüyamda onu görmüştüm. Bana "Azize olmak için adil oynamalısın" demişti.
Allah rahmet eylesin, bir daha onun gibi bir idol bulabilmek mi, imkansız.